علی دیواندری

علی دیواندری در ۱۵ شهریور ۱۳۳۶ در سبزوار خراسان متولد شد. او فرزند بزرگ خانواده‌است و سه برادر و دو خواهر دارد. مادرش خانه‌دار و پدرش، محمد دیواندری (۱۳۸۸-۱۳۰۴)دندان‌ساز تجربی بود. سال‌ها قبل از تولد او، پدرش روستا را ترک و به شهر سبزوار مهاجرت کرد. کودکی و نوجوانی او در سبزوار گذشت و تابستان‌ها اغلب اوقاتش را در روستای اجدادی خود، دیواندر، به کار و گردش در میان روستاییان می‌گذراند. دیواندری دربارهٔ اولین نشانه‌های علاقه‌مندی‌اش به طراحی می‌گوید:

    خیلی زود نقاشی جایش را در قلب من باز کرد. اولین مشوق من در هنرهای تجسمی و به‌ویژه نقاشی مادرم بود. کمپوزیسیون را از پدر دندانسازم آموختم و ذوق طنز را از بابا کلانم (به خراسانی یعنی پدر بزرگ) دارم. مردم روستای ما در رفتار و گفتار خود طنز تیزی دارند که تا مغز استخوان نفوذ می‌کند و اگر کسی طاقت نداشته باشد، ممکن است ناخودآگاه خودکشی کند!

کمال الدین بهزاد

کمال‌الدین بهزاد بزرگ‌ترین و مشهورترین نقاش نگارگری ایرانی (مینیاتور) اهل هرات در قرن دهم هجری بود. تاریخ تولد و وفاتش معلوم نیست، به قولی در۹۴۲ ه‍ . ق. درگذشت. استاد او به قولی امیر روح‌الله معروف به میرک نقاش هراتی کتابدار سلطان حسین بایقرا، و به قول دیگر پیر سیداحمد تبریزی بود؛ و کسان دیگری را نیز نام برده‌اند. چیزی نگذشت که نزد علیشیر نوایی و سپس در دربار سلطان حسین بایقرا در هرات تقرب یافت و پس از برافتادن تیموریان خراسان بدست محمد شیبانی همچنان در هرات ماند و بعد از استیلای شاه اسماعیل اول صفوی بر ازبکان، همراه وی به تبریز رفت. و در ۹۲۸ ه‍ . ق. به ریاست کتابخانهٔ سلطنتی منصوب گردید. در دورهٔ شاه طهماسب صفوی نیز در کمال عزت و احترام میزیست، و سرانجام در تبریز درگذشت و در همانجا در جوار کمال‌الدین خجندی شاعر مدفون شد.